لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: امکان پیش بینی قابلیت القای تاکی کاردی بطنی از طریق فاکتورهای بالینی و نیز قابلیت هدایت بطن به دهلیز، شناسایی بیماران پر خطر برای تاکی آریتمی بطنی را آسان تر می کند.روش ها: تعداد 54 نفر از مراجعین به درمانگاه های بیمارستان چمران اصفهان، که به علت شک به تاکی آریتمی بطنی کاندید مطالعه الکتروفیزیولوژی بودند، از مهر 1386 تا مهر 1388 وارد مطالعه شدند. از بیماران، معاینه و شرح حال، الکتروکاردیوگرافی، اکوکاردیوگرافی و مطالعه الکتروفیزیولوژی (اندازه گیری های پایه و القای تاکی کاردی بطنی) به عمل آمد.یافته ها: متوسط سنی بیماران 14±59.4 سال بود. چهل و سه نفر (79.6 درصد) مرد بودند و 39 نفر (72.2 درصد) سابقه بیماری ایسکمیک قلب (IHD) داشتند. تاکی کاردی بطنی (VT) در 55.6 درصد (30 بیمار) القا شد و هدایت بطن به دهلیز در 21 بیمار (38.9 درصد) ثبت گردید. تاکی کاردی بطنی در 52.4 درصد از بیماران با قابلیت هدایت بطن به دهلیز (11 از 21 بیمار) و در 57.6 درصد از بیماران بدون قابلیت هدایت بطن به دهلیز (19 از 33 بیمار) القا شد (0.3=P). متوسط (VAWP) VentriculoatrialWenchebach point  در بین بیماران با قابلیت القای تاکی کاردی بطنی و بیماران بدون القای آن به ترتیب 96.6±400 میلی ثانیه و 103.6±393 میلی ثانیه بود (0.4=P). سابقه بیماری ایسکمیک قلب و اختلال عملکرد بطن چپ باافزایش قابلیت القای تاکی کاردی بطنی همراه بود. سابقه بیماری ایسکمیک قلب پیش بینی کننده مستقل قابلیت القای تاکی کاردی بطنی بود.نتیجه گیری: قابلیت القای تاکی کاردی بطنی در بیماران بدون هدایت بطن به دهلیز اندکی بیشتر از بیماران با قابلیت هدایت بطن به دهلیز بود اما این تفاوت معنی دار نبود. وجود بیماری ایسکمیک قلب به طور مستقل و اختلال عملکرد بطن چپ به طور وابسته قابلیت القای تاکی کاردی بطنی را پیش بینی می کند.

Sick Sinus Syndrome یک اختلال ژنرالیزه تولید ایمپالس قلبی و اختلالات هدایت گره سینوسی، راههای هدایتی داخل دهلیزی و گروه دهلیزی – بطنی است که ممکن است به صورت برادی کاردی – تاکی کاردی یا مجموعه این دو تظاهر پیدا کند. در این مقاله یک مورد Sick Sinus Syndrome که برای مدت طولانی تشخیص داده نشده و Mismanagement شده است معرفی می گردد. بیمار پسر هفت ساله ای است که با تابلوی بالینی شوک مراجعه کرده است. سابقه سنکوپ را از سن پنج سالگی ذکر می کند. به متخصص اعصاب ارجاع داده می شود و با تشخیص اپی لپسی تحت درمان فنوباربیتال قرار می گیرد. در سن 7 سالگی با تشخیص تاکی کاردی حمله ای فوق بطنی تحت درمان وراپامیل وریدی قرار می گیرد و سپس تحت درمان پروفیلاکسی دیگوکسین قرار می گیرد در سن 7.5 سالگی به توصیه یکی از پزشکان دیگوکسین قطع می گردد و پس از دو هفته از قطع دیگوکسین سنکوپ عود می کند و تشخیص Sick Sinus Syndrome همراه با فلوتر دهلیزی مطرح و تحت درمان پیس میکر از نوع VVI قرار می گیرد ولی سنکوپ بیمار بهبود نمی یابد تا این که در سن 12 سالگی با مراجعه مجدد، داروهای دیگوکسین و ایندرال دریافت می کند و علائم بیماری برطرف می شود ولی یک ماه بعد دیگوکسین قطع می گردد و بیمار از سن 12 سالگی تاکنون که 16 ساله است و دارای Pace maker دائمی و تحت درمان ایندرال است هیچ گونه علائم بالینی Sick Sinus Syndrome ندارد.

سابقه و هدف: تاکی آریتمی های فوق بطن و در راس آنها فیبریلاسیون دهلیزی از آریتمی های شایع قلبی محسوب می شوند. فیبریلا سیون دهلیزی می تواند از تظاهرات قلبی پر کاری تیروئید باشد ولی در مورد نقش تیروئید در سایر تاکی آریتمی های فوق بطنی و نیز نقش فرم های تحت بالینی اختلالات عملکرد تیروئید در این آریتمی ها، اطلاعات ناکافی است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح TSH سرم به عنوان شاخص اصلی اختلالات عملکرد تیروئید با بروز تاکی آریتمی های فوق بطنی در بیمارستان شهید بهشتی زنجان در سال 80–1379 انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مورد – شاهدی است که بر روی 100 نفر از بیماران با تشخیص تاکی آریتمی فوق بطنی که هیچ علت خاصی برای آن یافت نشده بود و 100 فرد شاهد به ظاهر سالم که از نظر سن و جنس با گروه قبلی هم خوانی داشتند انجام شد. سرم کلیه افراد جهت اندازه گیری سطح T4 آزاد،T3 آزاد و TSH به روش رادیوایمونومتریک اسی، اخذ و توسط یک مرکز اندازه گیری شد. تشخیص نوع تاکی آریتمی توسط متخصص قلب و عروق تایید شده و اطلاعات مربوط به هر نوع آریتمی جداگانه بررسی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t و کای دو و محاسبه نسبت شانس و بر آورد آن در جامعه استفاده شد.یافته ها: 18% افراد گروه بیمار و 7% افراد گروه شاهد اختلال سطح TSH داشتند (0.05 P<). هیپر تیروئیدی واضح در 9% بیماران و 1% گروه شاهد یافت شد (0.01 P< ). 4% گروه بیمار و 3% گروه شاهد فرم تحت بالینی پرکاری تیروئید را داشتند که تفاوت معنی داری نداشت. 5% بیماران و 3% گروه شاهد TSH بالا داشتند که این اختلاف معنی دار نبود. نسبت شانس کم کاری تیروئید در افراد با فیبریلاسیون دهلیزی 2.6 برابر گروه شاهد بود. نسبت شانس هیپرتیروئیدی در افراد با فیبریلاسیون دهلیزی نسبت به گروه شاهد 11 به 1 و در افراد با تاکی آریتمی حمله ای سوپراونتریکولار (PSVT) نسبت به گروه شاهد 5/8 به 1 بود. نسبت شانس فرم های تحت بالینی پرکاری تیروئید در افراد بیمار نسبت به گروه شاهد 1.3 به 1 بود. در تعمیم به جامعه تنها آمار مربوط به نسبت شانس پرکاری تیروئید در افراد با AF معنی دار بود.نتیجه گیری و توصیه ها: اختلاف سطح TSH سرم در افراد با تاکی آریتمی فوق بطنی شیوع بالاتری نسبت به افراد سالم دارد. ولی انجام تست های تیروئیدی تنها درافراد با فیبریلاسیون دهلیزی و بیشتر به منظور یافتن هیپرتیروئیدی و به میزان کمتری جهت یافتن هیپوتیروئیدی توصیه می گردد. در افراد با PSVT در صورت وجود شک بالینی انجام تست های تیروئیدی ضروری است. انجام مطالعات با حجم نمونه بیشتر برای تعیین تفکیک نهایی بیماران با PSVT از جهت انجام تست های روتین تیروئیدی توصیه می شود.

زمینه و هدف: افتراق منشا تاکی کاردی بطنی با استفاده از الکتروکاردیوگرام دید بهتری نسبت به تشخیص این بیماران قبل از انجام پروسه های تهاجمی تر می دهد. مطالعه حاضر جهت مقایسه یافته های الکتروکاردیوگرام در بیماران مبتلا به تاکی کاردی های بطنی از منشا خروجی بطن چپ و بطن راست صورت گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه بررسی مقطعی، بیمارانی که با تشخیص تاکی کاردی بطنی با منشا خروجی بطن چپ و راست طی دو سال جهت انجام سوزاندن با کاتتر در بیمارستان شهید رجایی پذیرش شده بودند، وارد مطالعه شدند و شیوع دو آریتمی فوق و نتایج نوار قلب و میزان موفقیت سوزاندن با کاتتر در درمان دو نوع آریتمی ذکر شده در بیماران با منشا خروجی بطن چپ و راست مقایسه گردید.یافته ها: در بررسی 59 بیمار که 44.1% مذکر و 55.9% مونث بودند، میانگین سنی بیماران (SD=13.76) 41.67 سال بود. در مقایسه QRS transition و شکاف تفاوت معنی داری میان دو گروه وجود داشت (P=0.027, P=0.007). در مقایسه مدت R به QRS در لیدهای پره کوردیال، در بیماران با تاکی کاردی با منشا خروجی بطن راست، (SD=0.16) 0.69 و در بیماران با منشا خروجی بطن چپ، (SD=0.06) 0.81 بود (P=0.015). هم چنین ablation موفقیت آمیز در 30 بیمار (73.2%) با تاکی کاردی با منشا خروجی بطن راست، در مقابل 14 بیمار (93.3%) منشا خروجی بطن چپ صورت گرفت که تفاوت معنی دار نبود.نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر، موفقیت درمانی رادیو فرکوئنسی سوزاندن با کاتتر در بیماران با تاکی کاردی های بطنی با منشا خروجی بطن چپ و راست بالا بوده و میان آن ها از نظر شکاف، QRS transition و نسبت طول مدت R به QRS تفاوت وجود داشته که می تواند به عنوان عاملی جهت افتراق آن ها استفاده شود.

آمار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، شایعترین علت مرگ و میر بالغین در ایران را بیماریهای عروق کرونر دانسته است. در این میان انفارکتوس حاد میوکارد به علت میزان مرگ و میر بالا، اشتغال تخت های بیمارستانی و از کارافتادگی نسبی در مبتلایان مورد توجه خاص قرار می گیرد. پی بردن به عوارض، درمان صحیح و بجا از اهمیت خاصی برخوردار است.تمام بیماران بستری در CCU بیمارستان دکتر شریعتی و خورشید در سال 1375 بررسی و بیمارانی که دچار تاکی اریتمی فوق بطنی به دنبال انفارکتوس حاد میوکارد شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند (50=N). میانگین سنی بیماران 62.4 سال بوده و بیشترین میزان بروز تاکی اریتمی بطنی بعد از انفارکتوس حاد میوکارد در دهه هفتم زندگی دیده شد. Anterior wall.MI (50 درصد)،(Atrial Fibrilation) AF (76 درصد)، Atrial Flutter (10 درصد) و PSVT (14 درصد) بود.در مقایسهLeft Ventricular Ejection Fraction (LVEF)  بین بیماران با عارضه تاکی اریتمی فوق بطنی و بدون آن به طور مشخصی EF در این گونه بیماران پایین تر از گروه بدون این عارضه بود.بنابراین، می توان نارسایی بطن چپ را یک عامل مهم در بروز تاکی اریتمی فوق بطنی در جریان انفارکتوس حاد میوکار قلمداد کرد و از آنجا که در درمان موفق تاکی اریتمی حاد فوق بطنی بهترین اقدام رفع عامل زمینه ای می باشد، با درمان دارویی و یا Revascularization عملکرد بطن چپ بیمار به عنوان روش درمانی پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: تاکنون مطالعات متعددی به اثرات محافظت کنندگی قلبی و عروقی عصاره برگ زیتون اشاره کرده اند. اما هیچ کدام به اثرات آنتی آریتمیک آن در مدل های in vivo حیوانی اشاره نکرده اند. در این مطالعه هدف بررسی اثرات عصاره خوراکی برگ زیتون و تاثیر مدت زمان تجویز آن بر آریتمی های ناشی از ایسکمی موضعی در قلب رت بی هوش بوده است.مواد و روش ها: در این مطالعه 48 سر رت به 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند. به جزء گروه اول (گروه کنترل) تمام دیگر گروه ها به ترتیب به مدت 1، 3، 7، 14 و 28 روز یک دوز عصاره برگ زیتون (200 mg/kg) به صورت گاواژ دریافت کردند. سپس تحت بی هوشی عمومی و حمایت تنفسی مصنوعی، شریان قدامی چپ قلبشان به مدت 30 دقیقه مسدود شد. قبل از ایجاد ایسکمی و حین ایسکمی فشارخون به طور مستقیم و نوار الکتروکاردیوگرام (ECG) مانیتور شد.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که شدت بروز آریتمی ها شامل تعداد ضربانات زودرس بطنی (VEBs)، درصد بروز تاکی کاردی بطنی (VT) و فیبریلاسیون بطنی (VF) در گروه هایی که حداقل به مدت 14 روز عصاره دریافت کرده بودند به طور معنی داری کاهش یافت و در زمان های کوتاه تر تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل نداشت. همچنین تعداد و مدت زمان VT و VF نیز تنها در دو گروه آخر به ویژه گروه 28 روزه تفاوت معنی داری نشان داده است.استنتاج: در مجموع نتایج این مطالعه نشان می دهند که مصرف دوزی از عصاره برگ زیتون که تاثیر معنی داری بر فشارخون طبیعی حیوانات نداشته است در صورتی می تواند باعث محافظت قلبی گردد که بیش از 7 روز مداوم مصرف گردد. از این رو نیاز به مطالعات بیشتری برای بررسی اثرات دوزهای مختلف و مدت زمان آنها و همچنین مکانیسم های اثری آن است.

زمینه و هدف: عملکرد بطن چپ، شدت ضایعات عروق کرونری و وجود آریتمی های بطنی به عنوان عوامل اصلی تاثیر گذار در بقا بیماران بعد از سکته حاد قلبی شناخته شده اند. در این مطالعه فراوانی مرگ ومیر کوتاه مدت یک ماهه در میان بیماران با بروز زودرس (کمتر از 72 ساعت) آریتمی فوق بطنی (عارضه شایع سکته حاد قلبی) مورد ارزیابی قرار می گیرد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی آینده نگر 315 بیمار با حمله حاد سکته قلبی با بالا رفتن قطعه ST برای بار اول مورد ارزیابی قرار گرفته اند. سن، جنس، فاکتورهای خطر و نوع آریتمی فوق بطنی در 72 ساعت اول از پرونده های پزشکی جمع آوری شد. بیماران به مدت یک ماه کامل پی گیری شدند. بروز موارد مرگ ناگهانی قلبی و یا حملات قلبی منجر به فوت استخراج شده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرارگرفت.یافته ها: از 300 بیمار، 208 نفر (69.3 درصد) دارای یک تاکی آریتمی با 1/8 درصد مرگ و میر و 78 نفر (26 درصد) دارای دو تاکی آریتمی با 12.8 درصد مرگ ومیر و 11 نفر (3.7 درصد) دارای سه تاکی آریتمی با 45 درصد مرگ و میر یک ماهه بودند. مرگ ومیر در بین بیماران با و بدون تاکی کاردی دهلیزی به ترتیب 36 درصد و 9.4 درصد بود ((P<0.05. مرگ و میر در بین بیماران با و بدون فیریلاسیون دهلیزی به ترتیب 20 درصد و 9 درصد بود (.(P>0.05 مرگ و میر در بین بیماران با و بدون ضربان زودرس دهلیزی به ترتیب 8 درصد و 14 درصد بود (.(P>0.05 مرگ و میر در بین بیماران با و بدون تاکی کاردی سینوسی به ترتیب 15 درصد و 5 درصد بود ((P<0.05.نتیجه گیری: مرگ ومیر کوتاه مدت یک ماهه سکته حاد قلبی (بالا رفتن قطعهST ) با تاکی کاردی سینوسی، تاکی کاردی دهلیزی و آریتمی های فوق بطنی متعدد همزمان شیوع بیشتری دارد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای انواع تاکیکاردی های حمله ای فوق بطنی و موفقیت های حاصل از درمان با استفاده از امواج رادیوفرکانسی، این تحقیق با هدف تعیین تاثیر درمانی امواج رادیوفرکانسی بر مبتلایان بهPSVT  بر روی مراجعین به بیمارستان شهید مدرس در سالهای 79-1378 انجام شد. مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد، انجام گرفت. تشخیص تاکیکاردی حمله ای فوق بطنی بر اساس شکایت تپش قلب ناگهانی به همراه علائم الکتروکاردیوگرافیک گذاشته شد. پس از بررسی الکتروفیزیولوژیک اولیه جهت تعیین نوع PSVT اقدام به ابلیشن شد. تکنیک غالب درAVNRT  ابلیشن مسیر آهسته بود. درAVRT  نیز برای راههای فرعی واقع در سمت چپ قلب عمدتا از طریق سپتوستومی اقدام به ابلیشن شد. تاثیر درمانی در AVNRT با معیار عدم قابلیت اینداکشن آریتمی، از بین رفتن فیزیولوژی دوگانه گره دهلیزی بطنی و طولانی شدن دوره تحریک ناپذیری گرهAV  و در AVRT با معیار عدم قابلیت اینداکشن آریتمی، عدم هدایت رتروگراد به دهلیز حین پیس بطنی توام با تزریق آدنوزین جهت بلوک انتخابی گره AV و از بین رفتن موج دلتا مورد سنجش قرار گرفت. عوارض استفاده از امواج رادیوفرکانسی با شاخص های بلوک گره AV، سکته مغزی، پنوموتوراکس و ترومبوز وریدهای عمقی بررسی شدند. مدت پیگیری بیماران حداقل 3 ماه پس از ابلیشن بود. عود بیماری بر اساس مراجعه بیمار با شکایت تپش قلب ناگهانی و یافته های الکتروکاردیوگرافی استانداردPSVT  تشخیص داده شد. یافته ها: از 84 بیمار مورد بررسی، 12 نفر به دلایل مختلف حذف شدند. سن بیماران 42±14.5 سال بود. 30 نفر مرد (41.7%) و 42 نفر (58.3%) زن بودند. AVNRT %51.4 و AVRT %48.6 بودند. میزان موفقیت کلی 76.4% و به طور خاص، در %89.2 AVNRT و در %62.9 AVRT بود (p<0.05). در بین انواع AVRT نیز بیشترین میزان موفقیت در نوع Left posterolateral بود (p<0.05). عارضه در 6.9% موارد در اثر ابلیشن مشاهده شد. عود آرتیمی پس از ابلیشن موفق در 55% بیماران دیده شد. میزان موفقیت ابلیشن طی تحقیق سیر صعودی داشته و از 77.8% در AVNRT و 44.4% در AVRT در شش ماهه اول به ترتیب 100% و 69% در شش ماهه آخر رسید (p<0.05). همچنین بیمارانی که شدت حملات تاکیکاردی در آنها بیشتر بود شانی موفقیت بیشتری با ابلیشن (82.6%) در مقایسه با بیمارانی که شدت حملات آنها کم بود (60%) داشته اند (p=N.S).نتیجه گیری و توصیه ها: درمان تاکیکاردی حمله ای فوق بطنی توسط امواج رادیوفرکانسی روش موثر و نسبتا بی خطری است. با توجه به درصد موفقیت بالا، عود بسیار کم و همچنین بی نیاز نمودن بیمار از مصرف داروهای مختلف آنتی آریتمیک و مراجعات مکرر به اورژانس می توان آن را به عنوان روش درمان انتخابی در این نوع آریتمی به ویژه در افراد علامتدار پیشنهاد نمود. در این مطالعه میزان موفقیت ابلیشن با محل راه فرعی و تکرار حملات آریتمی ارتباط مستقیم داشت.

سابقه و هدف: خط اول درمانی در بیماران مبتلا به تاکی کاردی برگشتی گره دهلیزی بطنی (AVNRT) علامت دار قطع رادیوفرکوئنسی به وسیله کاتتر می باشد. پروتکل های مختلفی جهت قطع مسیر کوتاه در این بیماران وجود دارد که با عود و عوارض مختلفی همراه بوده است. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات قطع کامل و ناقص مسیر آهسته بر روی بهبود علایم و عوارض بیماران AVNRT پس از درمان به وسیله قطع کاتتری رادیوفرکوئنسی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه هم گروهی آینده نگر، 100 نفر بیمار مبتلا به AVNRT مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان بقیه اله (عج) طی سال های 1390-1388 بررسی شدند. به وسیله پروپرانولول (0.2 mg/kg) و آتروپین(0.04 mg/kg)  بلوک اتونوم انجام شد. پس از تخریبAVNRT، عملکرد مسیر آهسته باقی مانده از طریق بررسی وجود سیگنال از گره AV از طریق الکتروفیزیولوژی گره AV مشخص گردید.یافته ها: متوسط سنی 13±43 سال و 40 نفر مذکر و 60 نفر مونث بودند. در زمان بلوک اتونوم و بعد از قطع مسیر آهسته، در 48 نفر از بیماران عملکرد مسیر آهسته باقی ماند و در 52 نفر از بیماران کاملا قطع شد. در مقایسه بین دو گروه 48 و 52 نفره از نظر عود علایم (تپش قلب، درد قفسه سینه و faint) قبل و بعد از قطع تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p>0.05)، ولی از لحاظ عوارض بعد از قطع شامل (AV block، DVT، pericardial effusion) در مقایسه بین دو گروه تفاوت معنی دار وجود داشت (p<0.05).استنتاج: نتایج نشان دهنده بهبودی علایم در هر دو گروه بود هر چند شیوع عوارض در گروهی که تحت قطع ناقص قرار گرفته بودند کمتر از گروه دیگر بود. تلاش مفرط جهت قطع کامل مسیر آهسته در بیماران مبتلا به AVNRT در مقایسه با قطع ناقص می تواند باعث شیوع بالاتر عوارض بدون تغییر در میزان موفقیت بالینی باشد.